Ik ben aan het daten tegen de zin van mijn kinderen

Al snel na haar overlijden schreef ik me in bij een datingbureau. Mijn kinderen waren er niet van gediend, ze vroegen me om een paar jaar te wachten. Maar ik heb mijn eigen leven. Na een aantal weken had ik, na een tijdje heen en weer schrijven, mijn eerste date. Tegen de kinderen heb ik er niks over verteld. Maar mijn dochter ontdekte dat ik vaker iemand ontmoette en vroeg ernaar. Ze werd boos, ontzettend boos. Ze kon het niet aan, dat heeft waarschijnlijk te maken met haar eigen verdriet. Toen ik een tijdje met een vrouw omging, vroeg ik: “Wil je haar leren kennen?” Ze zei: “Absoluut niet.” Mijn zoons hadden eenzelfde soort reactie: “Misschien na een half jaar, eerder niet.” Ik vond het heel erg dat ik mijn kinderen hier niet in kon meenemen. En dat kan nog steeds niet. Ik ben aan het daten tegen de zin van mijn kinderen. Inmiddels is het zo groot geworden dat ik hen niet meer zie, ook niet op verjaardagen. Op de laatste verjaardag dat ik wel kwam, kreeg ik vooraf te horen dat ik over het daten niet mocht praten. Daar heb ik me aan gehouden.

Wat niet hielp voor het contact met de kinderen, is dat ik slachtoffer ben geworden van datingfraude. Ik dacht echt dat deze vrouw mijn maatje was. Dit klopt niet, heb ik een paar keer gedacht toen ze om geld vroeg, maar je zit in die flow van contact en verliefdheid en gaat door terwijl je zou moeten stoppen. Ik sloeg zelfs de waarschuwingen van mijn beste vriend in de wind. Ik ben in een paar weken duizenden euro’s kwijtgeraakt. Toen mijn dochter naar de afschrijvingen vroeg, verzon ik een smoesje omdat ik me echt kapot schaamde. Ze wilde er meer van weten, ik bedacht een heel verhaal. Pas toen de kinderen samen hier waren, heb ik verteld dat ik bedonderd was. Er was veel boosheid en onbegrip, geen steun. Die heb ik wel gehad van een medewerker van de bank. Zij legde uit hoe geraffineerd dat gaat en dat ik een gewild slachtoffer ben omdat ik eenzaam ben. Ze zei de juiste woorden. Het doet gelukkig niks met mijn vertrouwen in de mensheid, dit was alleen die persoon. Ik vertel er eerlijk over en hoorde soortgelijke verhalen van anderen. Ik heb ook andere mensen ontmoet die datingfraude meemaakten, maar geen aangifte durven te doen.

Mijn dochter zegt dat ik in de rouw ben en wilde zelfs met me naar de huisarts om te testen of ik nog wel wilsbekwaam ben. Ik heb besloten daar niet in mee te gaan. Ik heb wel zelf de huisarts gesproken en ben bij de praktijkondersteuner geweest. Er is geen sprake van dementie of onverwerkt verdriet. Mijn rouw is echt al tijdens haar ziekte begonnen. Ik heb veel gehuild, wanneer ik alleen op straat wandelde brulde ik, ook bij mensen huilde ik. Ik potte niks op, zat ook vaak te janken voor de tv. Dat was al twee jaar voor haar overlijden. Zo kon ik me uiten. Vlak na het overlijden merkte ik dat ik weinig rouw meer voelde. “Pa, dat kan niet”, zeggen mijn kinderen. Ze denken dat ik nog met rouwen moet beginnen, omdat ze zelf midden in dat proces zitten. Mijn zoons kunnen er nog nauwelijks over spreken, laat staan het verwerken. En mijn dochter zit op dit moment compleet aan de grond. Mijn kinderen zitten zelf in een rouwproces en hebben niet de kracht om mij te steunen. In hun hoofd kan het overlijden van hun moeder niet verenigd worden met daten.

Ik heb veel met mijn vrouw gesproken, de laatste maanden. Ze vroeg weleens: “Als ik overlijd, wat doe jij dan?” Ze zei ook: “Ik weet hoe je bent. Je hebt goed voor mij gezorgd, maar onze wegen scheiden. Jij gaat eropuit en hebt na een paar maanden een vrouw.”

Hoe ik me een nieuwe relatie voorstel? Eerst dacht ik dat ik wilde latten, maar ik zoek een liefde waarmee ik echt samen kan zijn. Samen praten, wandelen, fietsen, vrijen. Samen eten klaarmaken. Ik hoop ook op iemand die net als ik hoog gevoelig is. Ik ben ervan overtuigd dat ik een partner vind die mij snapt. Ik heb pas weer iemand gesproken waar ik een goed gevoel bij kreeg. Ze woont vlakbij en we passen bij elkaar, dat merkte ik in het eerste contact. We appen nu elke dag en ik zie wel wat er gebeurt. De eenzaamheid is pas weg als het serieus wordt, als ik echt op iemand kan bouwen.

Het is zwaar om de kinderen niet te zien. Nu weet ik ook niet waar ze mee bezig zijn en hoe de kleinkinderen zich ontwikkelen. Bij een van mijn zoons heb ik via mijn schoondochter gezocht naar openingen, maar het is niet gelukt. Het is heel jammer, maar het is niet anders. Als ik straks een maatje ontmoet, is het misschien makkelijker te accepteren. En na verloop van tijd komt het met mijn kinderen hopelijk ook weer goed. Ik ben bereid met ze te praten en zou er meteen heen gaan als ze nu bellen. Maar daar mag ik niet op rekenen. Ik vind het erg, maar doe er niets tegen. Ik ben volwassen en bepaal zelf hoe ik wil leven en met wie. Ik heb behoefte aan een nieuwe liefde. Ik denk dat de tijd zijn werk gaat doen, dat het slijt.