Het is de allerkleinste, maar doet niks onder voor de andere vier, écht niet. En is dan ook allesbehalve onbemind, want velen zijn al bezweken voor zijn charmes. Dit is Waddeneiland Vlieland. Twaalf kilometer lang, twee kilometer breed. Met één dorp, een heleboel natuur, ruimte en licht en een onmetelijke zandvlakte, die de mens heel klein maakt.
Het voelt vandaag net even anders aan boord van de veerboot Willem Barentsz. Want hoe vaak zagen we Vlieland al niet in de verte liggen, onderweg naar buureiland Terschelling? Maar nog nooit zijn we er zelf geweest. En dat gaat nu dus veranderen. Eerst anderhalf uur lekker uitwaaien op de Waddenzee en dan richting het einde dit keer niet rechts- maar linksaf. En zo komt Vlieland langzaam voor het eerst dichter en dichterbij. Best wel groot toch, en stoer ook met zijn hoge duin recht voor ons. Op de top een eigenwijs rood vuurtorentje. Qua vorm zou dit zo maar een vulkaaneiland kunnen zijn, maar hier hebben toch echt eeuwenlang water, zand en wind hun werk gedaan.
