Spectaculair Lanzarote: zon, zee en zwarte lava

Wat meteen opvalt: nauwelijks hoogbouw hier. Geen flats of hoge appartementencomplexen zoals op de andere grote Canarische eilanden. En dat geeft Lanzarote een vriendelijke uitstraling. Misschien zorgt dat er ook wel voor dat er weinig echt uitgaansleven is en er dus vooral jonge gezinnen en ouderen komen. Verspreid over het eiland liggen verblindend witte dorpen, die contrasteren met de meestal zwarte, vulkanische grond. De huizen zijn witgekalkt, met blauwe, groene of bruine kozijnen en deuren. Oorspronkelijk waren die kleuren afkomstig van verf die de vissers over hadden van het schilderen van hun boten.

De kunstenaar en architect die bepalend was voor de traditionele, harmonieuze manier van bouwen hier, is César Manrique (1919-1992). Manrique werd geboren op Lanzarote, studeerde op het vasteland van Spanje en reisde door de VS, Europa en Japan. Hij had al een naam opgebouwd toen hij in 1968 terugkeerde naar zijn geboorte-eiland. Dat was precies in de tijd dat projectontwikkelaars stonden te trappelen om de Canarische eilanden vol te bouwen met lelijke hoogbouw. Op Lanzarote stak Manrique daar een stokje voor. Hij kreeg het door samenwerking met de autoriteiten voor elkaar dat er bouwvoorschriften kwamen die ervoor zorgden dat het authentieke karakter van het eiland behouden bleef. Hij paste natuurlijke, vaak al gebruikte materialen toe en was daarmee zijn tijd ver vooruit. Grappig detail: langs de wegen op het eiland is geen reclamebord te vinden. Ook daar heeft Manrique voor gezorgd.

LagOmar, een spectaculaire villa die onder andere een restaurant en een museum herbergt, is een van mijn favoriete plekken. Het idee voor het huis is van César Manrique. Het is opgetrokken uit vulkanisch gesteente en hout, en lijkt aan een rotswand te hangen. Je loopt door kronkelige gangen met veel hoogteverschillen en stuit iedere keer weer op een stijlvol maar gezellig zitje of een doorkijkje naar de vallei eromheen. Het gebouw is zo ontworpen dat je je er meteen thuis voelt. Als ik een kop koffie drink op een terras boven het zwembad dat glinstert in de zon, doe ik net alsof ik er woon en na een frisse duik mijn ochtendkoffie drink. Voor Omar Sharif was LagOmar ook werkelijk zijn thuis. Tijdens filmopnamen op Lanzarote werd hij verliefd op het eiland en op dit huis. Hij kocht de villa, maar – zo gaat het verhaal – verloor het al na twee dagen met een spelletje poker. Arme Omar. Het schijnt dat hij daarna nooit meer terug wilde naar het eiland. Nou… voor ons geldt dat zeker niet.